Manasa ny rehetra hiditra amin’ny fifandraisana fitiavana Aminy Andriamanitra, saingy ireo izay manaiky ny fanasana ihany no mahazo ny valiny mandrakizay. Araka ny hitantsika tamin’ny fanoharana momba ny fampakaram-bady, dia maro amin’ireo nasain’ilay mpanjaka no “tsy nety ho avy” (Mat. 22:3, NKJV).
Araka izany, talohan’ny namantsihana Azy, dia nitaraina i Kristy hoe: “Ry Jerosalema, Jerosalema, izay mamono ny mpaminany sy mitora-bato izay irahina ho any aminao! Impiry Aho no naniry hanangona ny zanakao tahaka ny akohovavy manangona ny zanany eo ambanin’ny elany, nefa tsy nety ianareo!” (Mat. 23:37, NKJV). Tian’i Kristy ny hanangona azy ireo, fa tsy nety izy ireo. Ny matoanteny grika iray ihany no ampiasaina eto amin’ny hoe “mila” (thelo), izay midika hoe fanirian’i Kristy ny hamonjy azy ireo sy ny tsy fitiavan’izy ireo ho voavonjy (ary mitovy amin’ilay voambolana ao amin’ny Mat. 22:3).
Na izany aza, dia mbola nankany amin’ny hazofijaliana i Kristy noho ireo olona ireo sy ho antsika. Fitiavana mahagaga! Raha tokony ho fahafatesana no mendrika noho ny fahotan’ny olombelona, dia Andriamanitra tenany (ao amin’i Kristy) no nandoa ny vidiny ary nanao lalana hamerenana amin’ny laoniny ny fifandraisana tapaka teo an-danitra sy ny tany. Mandritra izany fotoana izany, Izy dia mbola manohy manome ny fitiavany ho antsika, na dia tsy manana adidy hanao izany afa-tsy noho ny safidiny an-tsitrapo aza Izy.
Vakio ny Jaona 10:17–18, ampitahao amin’ny Gal. 2:20. Inona no hafatra amintsika ato amin’ireo andininy ireo?
Ao amin’ny fanehoana faratampony ny fitiavan’Andriamanitra—dia ny hazofijaliana—dia hitantsika fa nanolotra ny ainy ho antsika tamin’ny sitrapony manokana i Kristy. Nataony tamin’ny fandraisana andraikitra avy amin’ny tenany izany. Tsy nisy naka ny ainy taminy; natolony maimaim-poana izany, araka ny drafitra fanavotana izay nifanarahana tany an-danitra talohan’ny nanorenana izao tontolo izao.
“Ny drafitra fanavotana antsika dia tsy noheverina taorian’ny fahotan’i Adama, fa efa nambarana tao amin’ny ‘zava-miafina izay efa nafenina tamin’ny fotoana mandrakizay’ (Rom. 16:25, R.V.). Izy io dia fanehoana ny foto-kevitra izay efa fototry ny seza fiandrianan’Andriamanitra hatramin’ny fotoana mandrakizay. Hatramin’ny voalohany, Andriamanitra sy Kristy dia efa nahalala ny fikomian’i Satana sy ny fahalavoan’ny olombelona tamin’ny alalan’ny fitaka nataon’ilay mpikomy. Tsy nandidy Andriamanitra ny hisian’ny ota, fa efa nahita mialoha ny fisiany, ary nanao lalana hifanarahana amin’izany loza izany. Tena lehibe ny fitiavany ny tontolo, ka nifanaiky Izy ny hanome ny Zanany Lahitokana mba ‘izay rehetra mino Azy tsy ho very, fa hanana fiainana mandrakizay’ ” (Jaona 3:16).—Ellen G. White, The Desire of Ages, p. 22.